 |
| തലക്കെട്ട് ചേര്‍ക്കുക |
കാലത്തെ അതിവര്‍ത്തിക്കുമെന്ന ധാരണയില്‍ നിന്നുണ്ടായ ദാര്‍ശനികബോധമായിരുന്നു ആധുനിക മലയാള ചെറുകഥയുടെ ശക്തിയും ദൌര്‍ബല്യവും.എഴുത്തുകാരന്റെ ധൈഷണികതയെ അവിതര്‍ക്കം അംഗീകരിച്ച് , അയാളുടെ കണ്ണുകളിലൂടെ ലോകത്തെ കാണാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ആത്മ (self) ങ്ങളുടെ ആഖ്യാനവഴികളിലാണ് അതു പടര്‍ന്നുകയറിയത്. ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ അത് സാഹിത്യത്തില്‍എഴുത്തുകാരന്‍ എന്ന സംവര്‍ഗ്ഗത്തിന് ആദര്‍ശാത്മകനില സൃഷ്ടിച്ച് നല്‍കി.എഴുത്തുകാരന്റെ ബോധം ഏറെ ഗാഢവും അഗാധവുമായ അയാളുടെ ചിന്തകളുടെ ഭാഗമായി തിരിച്ചറിയപ്പെട്ടു. ഫലത്തില്‍ ആധുനിക സാഹിത്യകാരന്മാര്‍ അംഗീകൃതമായ പ്രകാശ വലയ(aura)ത്തിനുള്ളില്‍ നിന്നു കൊണ്ട് രചന നിര്‍വഹിച്ചവരായിത്തീര്‍ന്നു. ഇതില്‍ നിന്നും തീര്‍ത്തും ഭിന്നമാണ് എഴുത്ത്, കര്‍ത്താവ് തുടങ്ങിയവയിലെ അലൌകികസാന്നിദ്ധ്യത്തെ ഒഴിവാക്കി മനസ്സിലാക്കുന്ന വര്‍ത്തമാനകാല വായനാമണ്ഡലം.എഴുത്തുകാരന് വരേണ്യതകള്‍ കല്പിച്ച് നല്‍കേണ്ട കാര്യമില്ലെന്നും എല്ലാവരും പൊതുവേ അനുഭവിക്കുന്ന ആഗോള സാംസ്ക്കാരിക സാഹചര്യത്തിന്റെ ഘടിതം മാത്രമാണ് അയാളെന്നും തിരിച്ചറിയുന്ന കാലഘട്ടമാണിത്.അങ്ങനെ ജീവിതത്തെ നിര്‍വചിക്കുവാനുള്ള കഥാകൃത്തിന്റെ അവകാശം നഷ്ടമാവുകയും അയാള്‍ കാഴ്ചക്കാരിലൊരാളായി നിന്നുകൊണ്ട് വാക്കുകളെ കഥകളായി കോഡ് ചെയ്ത് ട്രാന്‍സ്മിറ്റ് ചെയ്യുന്ന സര്‍ഗ്ഗാത്മകതയുടെ ടെര്‍മിനലായി മാറുകയും ചെയ്യുന്നു.ആധുനികാനന്തര മലയാള ചെറുകഥയിലെ പുതു തലമുറ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നതും ആവിഷ്ക്കരിക്കുന്നതും ആധുനിക കാലത്തില്‍ നിന്നുമുള്ള ഈ കലാപരിണാമത്തെയാണ്‍. ആദര്‍ശമുകതവും മുന്‍ധാരണകളാല്‍ വികലമാക്കപ്പെടാത്തതുമായ ജീവിതമാണ് നവ കഥാകൃത്തുക്കളുടെ എഴുത്തില്‍ നിറയുന്നത്. അസ്തിത്വപ്രശ്നങ്ങളെക്കാള്‍ സാംസ്ക്കാരികമായ അന്വേഷണമാണ് ഒരോ പുതുകഥയും. ആഖ്യാനത്തെക്കാള്‍ ആഖ്യാതാവിന് പ്രാമുഖ്യം നല്‍കുന്ന വചനകേന്ദ്രവാദ(logocentrism)നിലപാടുകളെ കൈയ്യൊഴിയുകയും പാഠത്തിന്റെ വിവിധ സാധ്യതകളിലേക്ക് വികസിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സ്വതന്ത്രഘടന വര്‍ത്തമാനകാലകഥയെ കൂടുതല്‍ ചലനാത്മകമാക്കുന്നു. ഏകതലത്തിലേക്ക് പൊട്ടിയമരുന്ന (implosion) ആധുനികതയുടെ കഥനഭാവുകത്വത്തില്‍ നിന്നും അനേകതലത്തിലേക്ക് പൊട്ടിച്ചിതറുന്ന (explosion) സാംസ്ക്കാരികരൂപമായി കഥ മാറി.എഴുത്തുകാരന്റെ വീക്ഷണമദ്ധ്യത്തിലേക്ക് വായനക്കാരനെ വലിച്ചടുപ്പിക്കുന്ന ആധുനികതയുടെ അഭികേന്ദ്രിത ബല(centrifugal force)ത്തെ ഒഴിവാക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് മലയാളിയുടെ സമകാലിക സാംസ്ക്കാരികസാഹചര്യങ്ങളിലേക്ക് തെറിച്ചുപോകുന്ന രചനയുടെ അപകേന്ദ്രിതബലം (centripatal force) പുതിയ കഥയുടെ കരുത്താണ്.
90-കള്‍ക്ക് ശേഷം കേരളത്തില്‍ പ്രകടമാകാന്‍ തുടങ്ങിയ സാംസ്ക്കാരിക വ്യതിയാനത്തിന്റെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയ പകര്‍പ്പുകളാണ് ആധുനികാനന്തര മലയാള ചെറുകഥകള്‍ . പില്‍ക്കാല മുതലാളിത്തമെന്ന് ഫ്രെഡറിക് ജെയിംസ്ണ്‍ വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന ആഗോളസാഹചര്യം കേരളത്തെയും ഗ്രസിച്ചു തുടങ്ങിയ നാളുകളായിരുന്നു 90-കള്‍ . സേവനമേഖലയെ സ്വകാര്യമൂലധനത്തിന്റെ ഇച്ഛകളില്‍ മാറ്റിയെഴുതിയ ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ തുടക്കമായിരുന്നു അക്കാലത്ത് കണ്ടത്. കലാരൂപങ്ങളും ഈ സ്വാധീന ശക്തിയില്‍ നിന്നും മുക്തമാവാനാവതെ വിഷമിക്കുന്ന പ്രതിസന്ധിയില്‍ എഴുത്ത് ദാര്‍ശനികമായ ഒരഭ്യാസമല്ലെന്നും അതിജീവനത്തിന്റെ രാഷ്ടീയബോധമാണെന്നും പുതിയ എഴുത്തുകാര്‍ മനസ്സിലാക്കി. കലയെയും സംസ്ക്കാരത്തെയും സാമൂഹികശക്തികള്‍ കീഴടക്കുമ്പോഴുണ്ടാകുന്നത് കച്ചവടത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന വസ്തുവല്‍ക്കരണ(reification)മാണെന്ന് ഫ്രാങ്ക്ഫര്‍ട്ട് സ്ക്കൂള്‍ ചിന്തകര്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നുണ്ട്. ഇതിനെ കലയുടെ ജനകീയവല്‍ക്കരണമായാണ് വാള്‍ട്ടര്‍ ബെഞ്യമിന്‍ കാണുന്നത്.കലയെ മൌലികവും അസാധാരണവുമൊക്കെയായി ജനങ്ങളില്‍ നിന്ന് അകറ്റി നിര്‍ത്തിയ കാലം ഇതോടെ അസ്തമിച്ചുവെന്നും കല ജനകീയമായി മാറിത്തുടങ്ങിയെന്നും അദ്ദേഹം എഴുതുന്നതു ശ്രദ്ധിച്ചാല്‍ , അത് പുതുകഥകളുടെ ആഖ്യാനസ്വഭാവത്തിലും ബാധകമാനെന്നു കാണാം.പുതുകഥ ഘടനാപരമായി സാധാരണത്വത്തെ സ്വീകരിക്കുന്നവയാണ്. അലൌകിക, ദാര്‍ശനിക പ്രഭാവങ്ങളും ആവിഷ്ക്കാരനാട്യങ്ങളും ഉപേഷിച്ച് അത് കുറേക്കൂടി ആര്‍ജ്ജവത്തോടെ വായനക്കാരിലേക്ക് എത്തുന്നുണ്ട്. റിയലിസത്തോളം ലളിതമെന്ന് തോന്നുന്ന ഭാഷാസ്വരൂപം പുതുകഥകളുടെ പൊതുസ്വഭാവമായി കാണുന്നതും അതുകൊണ്ടാണ്.
ഒരര്‍ത്ഥത്തില്‍ കലയുടെ ജനപ്രിയത (popularity) തിരിച്ചുപിടിച്ച പുതിയ സാംസ്ക്കാരിക സാഹചര്യം മറ്റൊരു വശത്ത് നവീനകഥയുടെ വിമര്‍ശനവിഷയമായിത്തീരുകയും ചെയ്തു. ജനത്തെ ഉപഭോഗത്തിന്റെ ഭാഗമായി നിയന്ത്രിക്കുന്ന സാമൂഹികശക്തികള്‍ സംസ്ക്കാരത്തെ വ്യവസായമായും കലയെ വിപണനമായും കാണുന്നവരാണ്.അവര്‍ പടച്ചുവിടുന്ന മിഥ്യായാഥാര്‍ത്ഥ്യ(hypperreality)ങ്ങള്‍ക്കു മേല്‍ ജീവിതം മറ്റാരുടെ കൈകളിലിരിക്കുന്ന റിമോട്ട് കണ്‍ട്രോളിന്റെ ബലതന്ത്രങ്ങള്‍ക്ക് വശംവദമാകുന്ന മറ്റൊരു മിഥ്യായാഥാര്‍ത്ഥ്യമാകുന്നു.ഇത് ജനവഞ്ചന(massa deception)യായി തിരിച്ചറിയുന്ന അഡോര്‍ണൊയും ഹൊര്‍ഖൈമറുമെക്കെ കടുത്ത വിമര്‍ശനങ്ങളുന്നയിച്ചുകൊണ്ടാണ് ‘സംസ്ക്കാരവ്യവസായ’ത്തെ അപലപിക്കുന്നത്. അവരുടെ അഭിപ്രായത്തില്‍ സംസ്ക്കാരത്തെയും ബോധത്തെയും വസ്തുവല്‍ക്കരിക്കുന്ന സംസ്ക്കാരവ്യവസായത്തില്‍ യഥാര്‍ത്ഥകലയുടെ ധര്‍മ്മം വിമര്‍ശനാത്മകമായ അകലം പാലിക്കുക എന്നതാണ്. മലയാളത്തിലെ പുതിയ കഥകളിലും ഈ വിമര്‍ശനാത്മകമായ അകലം അളന്നെടുക്കാം. ആധുനികോത്തരതയുടെ സാംസ്ക്കാരികവിമര്‍ശനമാണ് സമകാലിക കഥ. നിരന്തരം വാണിജ്യവല്‍ക്കരിക്കപ്പെടുകയും വിനിമയവിഷയമാവുകയും ചെയ്യുന്ന ജീവിതം അതില്‍ നിന്നും ചിരപരിചയത്തോടെ വായനക്കാരനെ ഉറ്റുനോക്കുന്നു. സ്ഥൂലരാഷ്ട്ര്രീയ സമവാക്യങ്ങളില്‍ ജീവിതത്തെ നിര്‍ദ്ധാരണം ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിച്ച ഭൂതകാലത്തിന്റെ പരാജയഭൂമിയിലേക്ക് ഒരു ചിരി എറിഞ്ഞിടുകയും സൂക്ഷ്മരാഷ്ട്രീയത്താല്‍ അനുഭവങ്ങളെ തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്യുന്ന ബോധം പുതുകഥകളിലെ വിമര്‍ശനനിലപാടുകളുടെ അടിസ്ഥാനമായി വര്‍ത്തിക്കുന്നു.അകറ്റി നിറുത്തിയ പലതും അരികിലേക്കും ആഘോഷിച്ചവ അകലത്തേക്കും സഞ്ചരിച്ച രചനാഭൂപടമാണ് ആധുനികാനന്തര മലയാള ചെറുകഥ നിവര്‍ത്തി വയ്ക്കുന്നത്.
അനുഭവവൈവിധ്യങ്ങള്‍ വിസ്മയിപ്പിക്കും വിധം രചനകളില്‍ പ്രകാശിതമാകുന്നത് പുതിയ കഥകളില്‍ കാണാം. പൊതുവായ ജീവിതവീക്ഷണമോ സൌന്ദര്യശാസ്ത്രമോ അവകാശപ്പെടാത്ത കഥകളില്‍ ജീവിതത്തിന്റെയും ആഖ്യാനത്തിന്റെയും ബഹുസ്വരത ഏറെ സങ്കീര്‍ണ്ണമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.അരികുകളിലേക്ക് അകറ്റി വിട്ടവരുടെ ശബ്ദങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ വ്യക്തമായി കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്നു എന്നതാണ് ആധുനികോത്തര കഥയുടെ വൈവിദ്ധ്യത്തെ കൂടുതല്‍ ശ്രദ്ധേയമാക്കുന്നത്. ലിംഗന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെയും ജാതീയമായ അബോധങ്ങളില്‍ അപമാനവീകരിക്കപ്പെടുന്ന ദളിതുകളുടെയും യാഥാസ്ഥിതികബോധവും ആധുനികതയും ഒരേപോലെ പുറന്തള്ളിയ സ്ത്രീകളുടെയും അനുഭവങ്ങള്‍ ഇന്ന് കഥകളുടെ രൂപത്തില്‍ വായനയെ വേദനിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ഇന്ദുമേനോന്റെ ‘ഒരു ലസ്ബിയന്‍ പശു’ ,പ്രമോദ് രാമന്റെ ‘റെഡ്ക്രോസ്”തുടങ്ങിയ കഥകള്‍ സ്വവര്‍ഗ്ഗലൈഗികതയുടെ സാമൂഹിക സ്വീകാര്യതയെപ്പറ്റിയും ലിംഗപരിവര്‍ത്തിത(transgenders)രുടെ നിലനിലപിനെപ്പറ്റിയുമുള്ള ഉത്കണ്ഠകള്‍ പങ്കുവെയ്ക്കുന്നവയാണ്. സിതാരയുടെയും കെ.രേഖയുടെയും കഥകളിലെ സ്ത്രീസ്വത്വം പുരുഷനോട്ടത്താല്‍ ചിട്ടപ്പെടുത്തിയ കുലീനകളല്ല. ‘അഗ്നി’ എന്ന കഥയില്‍ സ്ത്രീയുടെ ലൈംഗികതയെന്നത് പുരുഷന്റെ പീഡനോപാധിയല്ലെന്നും അത് അവനെ ചുട്ട്പൊള്ളിക്കുന്ന താപോര്‍ജ്ജമാനെന്നുമുള്ള പൊളിച്ചെഴുത്ത് കാണാം.കെ.രേഖയുടെ ‘ആരുടെയോ ഒരു സഖാവ് (അന്തിക്കാട്ടുകാരി)‘ എന്ന കഥയില്‍ കക്ഷിരാഷ്ടീയത്തിന്റെ വികലമായ ചിന്തകള്‍ക്കുമുപരിയാണ് ഒരു സ്ത്രീയുടെ ശരീരസ്വാതന്ത്ര്യമെന്ന് തിരിച്ചറിയപ്പെടുന്നു.ആധുനികോത്തര സാംസ്ക്കാരിക സാഹചര്യത്തിന്റെ ഈ തിരിച്ചറിവുകളെ ആര്‍ക്കും കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കാനാവില്ല. ഫെമിനിസ്റ്റുകള്‍ മാത്രമല്ല ഇന്ന് സ്ത്രീസ്വത്വത്തെ അറിയുന്നതും അനുഭവിക്കുന്നതും. പെണ്ണെഴുത്ത് എന്ന സ്മംവര്‍ഗ്ഗം തന്നെ അനാവശ്യമാണെന്നു കരുതുന്ന ഇന്ദുമേനോനെപ്പോലുള്ള എഴുത്തുകാരും കഥകളിലൂടെ പെണ്ണിന്റെ ഉടലുമുയിരും വാക്കിലേക്ക് പകരുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.സുഭാഷ് ചന്ദ്രന്‍ ‘തല്പം’എന്ന സ്മമാഹാരത്തിന്റെ ആമുഖമായി ഇങ്ങനെയൊരു സമര്‍പ്പണക്കുറിപ്പ് എഴുതിയിരിക്കുന്നു.:“ഞാനടക്കമുള്ള നമ്മുടെ ആണ്‍മനസ്സുകള്‍ എക്കാലവും ഗോപ്യമാക്കി വച്ചിട്ടുള്ള ചില യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളെ കഥാരൂപത്തില്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്ന ഈ ഗ്രന്ഥം കേരളത്തില്‍ ഇന്നു ജീവിച്ചിരിപ്പുള്ള , ഏതു പ്രായത്തിലുമുള്ള എല്ലാത്തരം സ്ത്രീകള്‍ക്കുമായി സമര്‍പ്പിക്കുന്നു.”അദ്ദേഹത്തിന്റെ ‘സതി സാമ്രാജ്യം’, ‘തല്പം’, ‘ബ്ലഡിമേരി’ തുടങ്ങിയ രചനകള്‍ സ്തീശരീരത്തെ ചുറ്റിമുറുക്കുന്ന പുരുഷകാമനകളോടുള്ള കലഹമാണ്. പുരുഷന്റെ ലഹരിയും സ്ത്രീയുടെ വിധേയത്വബോധവും ചേര്‍ന്ന് സൃഷ്ടിക്കുന്ന ക്രൂരമായ ജീവിതത്തെ കലയ്ക്ക് മാത്രം കഴിയുന്ന വൈകാരികതയിലൂടെ ആവിഷ്ക്കരിച്ച് വായനക്കാര്‍ക്ക് കനത്ത ഒരാഘാതം സമ്മാനിച്ച് മടങ്ങുക എന്നതാണ് സുഭാഷ്ചന്ദ്രന്റെ ഈ കഥകളുടെയെല്ലാം പൊതുവായ രീതി. സ്ത്രൈണാനുഭവത്തെ വൈകാരികമെന്നാക്ഷേപിച്ച് നാടുകടത്തുകയും പുരുഷസ്വത്വത്തെ വൈചാരികമെന്നാഘോഷിച്ച് പ്രതിഷ്ഠിക്കുകയും ചെയ്ത ആധുനികതയുടെ കപടാവബോധത്തെ തകര്‍ക്കുന്ന ചരിത്രപരമായ നീതിയാണ് ആധുനികോത്തരകഥ പുലര്‍ത്തുന്നത്.
ജാതീയമായ അന്തരങ്ങളെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിച്ച നവോത്ഥാനത്തിന്റെയും സാര്‍വലൌകികമനുഷ്യന്‍ എന്ന സങ്കല്‍പ്പത്തില്‍ വിവേചനപരമായ അനുഭവങ്ങളെ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ച ആധുനികതയുടെയും ഭൂതകാ‍ലം പാര്‍ശ്വവല്‍ക്കരിക്കപ്പെട്ടവന്റെ ജീവിതത്തെ ചരിത്രവല്‍ക്കരിക്കാനും കൂടുതല്‍ അടുത്തറിയാനും പുതിയ എഴുത്തുകാരനെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. സാങ്കേതികവിദ്യയുടെയും ആഗോ‍ളഗ്രാമത്തിന്റെയും സാമൂഹികബോധ്യങ്ങള്‍ മനുഷ്യനില്‍ നിന്ന് ജാതീയത അഴിച്ചുകളയുമെന്ന വിശ്വാസം അസ്ഥാനത്തായി. കുറേക്കൂടി പരിഷ്കൃതവും സങ്കേതബദ്ധവുമായ (sophisticated) വിവേചനങ്ങളുടെ സാദ്ധ്യതകള്‍ മാത്രമായി അവശിഷ്ടം. സന്തോഷ് ഏച്ചിക്കാനത്തിന്റെ ‘പന്തിഭോജനം’ പ്രശ്നവല്‍ക്കരിക്കുന്ന സാംസ്ക്കാരിക പ്രതിസന്ധി ഇതാണ്. രുഗ്മിണി എന്ന ദളിത് സ്ത്രീയെ ജാതിബോധത്താല്‍ നിര്‍ണ്ണീതമായ ഉപജാപങ്ങളാല്‍ അപമാനവീകരിക്കുന്ന കൂട്ടായ്മ സഹപ്രവര്‍ത്തകരുടെ ഇടയില്‍ തന്നെ രൂപം കൊള്ളുന്നതെങ്ങനെയെന്ന് ഈ കഥ വരച്ചുകാട്ടുന്നു.ആഹാരത്തെ അനിവാര്യമായ ജൈവികഘടകമായി കാണാതെ ജാതിസ്വഭാവങ്ങളുടെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളായി തരംതിരിക്കുന്ന പരിഷ്കൃത ജാതിവിവേചനം വൈപരീത്യത്തിന്റെ പാരമ്യത്തിലെത്തുന്നത് ,സഹോദരന്‍ അയ്യപ്പന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ നടന്ന പന്തിഭോജനത്തിന്റെ ചരിത്രം കൂടി എഴുത്തുകാരന് സൂചിപ്പിക്കുമ്പോഴാണ്. ഇവിടെ ചരിത്രവല്‍ക്കരണം ആനന്ദിന്റെ രചനകളിലെപ്പോലെ ചരിത്രാഖ്യാനസ്ഥൂലതയായല്ല പ്രകടമാകുന്നത്. വര്‍ത്തമാനകാലത്തിലേക്ക് നീണ്ട് കിടക്കുന്ന സൂചനകളുടെ വേരായാണ് പുതുകഥകളില്‍ ചരിത്രം ആവേശിക്കുന്നത്.ആര്‍ . ഉണ്ണിയുടെ ‘കാളിനാടകം’ എന്ന കഥയിലും ചരിത്രം അതിന്റെ ആധാരബദ്ധത കൈയൊഴിഞ്ഞ് ആവിഷ്ക്കാരത്തിലെ ലിംഗപദവിയെന്ന സമസ്യയുടെ പൂരണമായി വര്‍ത്തിക്കുന്നു. ശ്രീനാരായണഗുരുവും കാളിയും ചരിത്രത്തിന്റെ വെളുമ്പിലൂടെ ദാമ്പത്യത്തിന്റെയും കുടുംബഘടനയുടെയും ആവിഷ്ക്കാരസ്വാതന്ത്രത്തിന്റെയും ദമിതരാഷ്ട്രീയത്തിന്റെയും വര്‍ത്തമാനത്തിലേക്ക് നടന്നുകയറുന്നത് ‘കാളിനാടക’ത്തില്‍ കാണാം.ജീവിതത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന മിഥ്യായാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളിലേക്ക് വീശുന്ന വെളിച്ചപ്പൊട്ടായും ചരിത്രസൂചനകള്‍ പുതുകഥകളില്‍ കടന്നുവരുന്നു.പി.വി.ഷാജി.കുമാറിന്റെ ‘സ്വപ്നവേട്ട’ എന്ന കഥയില്‍ കെ.വേണുവും നക്സലിസവുമൊക്കെ ചേരുന്ന രാഷ്ട്രീയാന്തരീക്ഷത്തില്‍ നിന്ന് പൊടുന്നനെ അനാഥമായിത്തീരുന്ന അരാഷ്ട്രീയ സമൂഹത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി വരേണ്ടി വന്ന ചെറുപ്പക്കാരന്റെ ആകുലതകള്‍ സ്വപ്നത്തിന്റെ ഭാഷ കടം കൊള്ളുന്നതു കാണാം. ചരിത്രത്തെയും സ്വപ്നത്തെയും ഇരുവശത്തായി വിന്യസിക്കുന്ന ഈ ആഖ്യാനം വിസ്തരിക്കുന്നത് ആധുനികാനന്തര സാഹചര്യങ്ങളെയാണ്. പുതിയ ലോകക്രമത്തിന്റെ ആവേഗം നിറഞ്ഞ ജീവിതത്തില്‍ നിന്നും വിമര്‍ശനാത്മകമായ ഒരകലം പാലിക്കുക എന്നത് കഥകള്‍ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. എങ്കിലും അതിനെപ്പറ്റി ഒരു അന്തിമവിധി പുറപ്പെടുവിക്കാന്‍ പുതിയ കഥ തയ്യാറാവുന്നില്ല. ചരിത്രവും സ്വപ്നവും കൊണ്ട് വര്‍ത്തമാനത്തിന്റെ വിലക്ഷണതകളെ പ്രതിരോധിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും ,അതിനുള്ളില്‍ തന്നെ കഴിയേണ്ടി വരുന്ന ഒരു മനുഷ്യന്റെ വൈപരീത്യമാണ് പുതുകഥാകൃത്തിനെ വലയം ചെയ്തു നില്‍ക്കുന്നത്. സന്തോഷ് ഏച്ചിക്കാനത്തിന്റെ ‘കൊമാല’യ്ക്ക് മാധ്യമസംസ്ക്കാരത്തിന്റെ മനുഷ്യത്വശൂന്യതയെപ്പറ്റി സംസാരിക്കുമ്പോഴും അതിന്റെ അനുഭവഘടനകളെ ആഖ്യാനത്തില്‍ ഉള്‍ച്ചേര്‍ക്കേണ്ടി വരുന്നത്(ടെലിവിഷന്‍ ചര്‍ച്ചയുടെ രീതിയിലാണ് കഥയുടെ ആദ്യഭാഗം എഴുതിയിരിക്കുന്നത്) അതുകൊണ്ടാണ്.യാന്ത്രികമനുഷ്യത്വത്തെ അപലപിക്കാന്‍ യാന്ത്രികഭാഷ തന്നെ ഉപയുക്തമാക്കുന്ന വിമര്‍ശനരീതിയാണ് ഇത്തരം കഥകളില്‍ കാണാനാവുന്നത്.
പുതുമയുള്ള ആഖ്യാനത്തിനുള്ള രചനാ‍ശ്രമങ്ങളാണ് ‘കൊമാല’, ‘സതി സാമ്രാജ്യം’,ബി.മുരളിയുടെ ‘പ്രിന്‍സ് ഒഫ് ഡെന്മാര്‍ക്കിന്റെ പ്രേതം’ തുടങ്ങിയ കഥകളെ രൂപപരമായി വ്യത്യസ്തമാക്കുന്നത്.ഒരു ചാനല്‍ ചര്‍ച്ചയുടെ മാതൃക ‘കൊമാല’യില്‍ ആവിഷ്ക്കരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. മനുഷ്യത്വഹീനമായ നിയമസംഹിതകളുടെ സംവാദത്തിലൂടെ ഒരു വ്യക്തിക്ക് അന്യമാകുന്ന സാമൂഹികനീതി യെപ്പറ്റി സൂചനാരൂപത്തില്‍ അവതരിപ്പിക്കാന്‍ സാധിക്കുന്നു എന്നതാണ് ഈ ഘടനയുടെ സാധ്യത. സര്‍വ്വജ്ഞനായ ആഖ്യാതാവിന്റെ കൈകളില്‍ നിന്നും മോചിപ്പിക്കപ്പെട്ട കഥാപാത്രങ്ങള്‍ പുതുകഥയില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത് ഇത്തരത്തിലുള്ള അര്‍ത്ഥാന്തരന്യാസങ്ങളിലുള്ള ഇതിവൃത്തവിന്യാസമാണെന്നു കാണാം. നാടകത്തിലെ സംഭാഷണങ്ങളുടെയും പശ്ചാത്തലസജ്ജീകരണത്തിന്റെയും രൂപം സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്ന ‘പ്രിന്‍സ് ഒഫ് ഡെന്മാര്‍ക്കിന്റെ പ്രേതം’എന്ന കഥയും എഴുത്തുകാരന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തെ രചനകളില്‍ നിന്ന് പരമാവധി മറച്ചു പിടിക്കാനുള്ള ശ്രമമാണ്.ആലങ്കാരികതയും താത്വികവിചാരങ്ങളും പുതുകഥയുടെ ഭാഷയില്‍ നിന്നും ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു. ആര്‍ഭാടരഹിതമായ എഴുത്ത് അതിവൈകാരികതയെയും അതിഭാവുകത്വത്തെയും റദ്ദാക്കുന്നു.ഇ.സന്തോഷ് കുമാറിന്റെ ‘ചാവുകളി’ എന്ന കഥ ആരംഭിക്കുന്നതിങ്ങനെയാണ്:“കൊന്തഷാജിയെ ഫിനിഷ് ചെയ്യാന്‍ ആദ്യം തീരുമാനിച്ച ദിവസം ഞങ്ങള്‍ക്ക് മാറ്റേണ്ടിവന്നു”.ക്വട്ടേഷന്‍ സംഘങ്ങള്‍ കൊലപാതകത്തെ സൂചിപ്പിക്കാനുപയോഗിക്കുന്ന ഫിനിഷെന്ന പ്രയോഗം അതിസാധാരണമാം വിധം ഭാഷയില്‍ ഇടം പിടിക്കുന്നത് ഈ കഥയില്‍ കാണാം.‘ചാവുകളി’ കഥനഭാഷയുടെ സങ്കല്പങ്ങളെത്തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന രചനയാണ്. ഉപദേശിയുടെ ഭാഷണരീതി കടമെടുത്ത് നാവിനു വഴങ്ങാത്ത ഭാഷ സംസാരിക്കുകയും സ്വന്തം ജീവിതത്തോട് നീതി പുലര്‍ത്താതെ കപടസ്വഭാവം പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരുവനെ കൊലപ്പെടുത്തുന്ന ഗുണ്ടയുണ്ട്, ഈ കഥയില്‍ . നിവര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച കത്തിയോടെ അയാള്‍ തന്റെ സുഹൃത്തിനെ ഇങ്ങനെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നു:“ഏതേലും കൊടിച്ചിയുടെ പീറവാക്കു പറഞ്ഞ് ഞെളിയണ്ടെടാ.ഉണ്ടെങ്കില് നിന്റെ ഭാഷ പറ. സ്വന്തം നാവുകൊണ്ട് ആവാത്തവന്‍ ഇനി മേലില്‍ മിണ്ടരുത്.”ഈ ഭീഷണി ദാര്‍ശനികനാട്യവും ബൌദ്ധിക ജാഡയും പുലര്‍ത്തുന്ന രചനകളോടും കൂടിയാണ്. അനുഭവങ്ങളോട് കഴിവതും സത്യസന്ധമാകുന്ന ആഖ്യാനരീതിയ്ക്ക് മാത്രമേ ഇന്ന് സാധുതയുള്ളൂ. സാമാന്യവ്യവഹാരത്തോട് ചേര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന ഭാഷയാണ് ഇന്നത്തെ കഥകളില്‍ കൂടുതലും പ്രത്യക്ഷമാകുന്നത്. വായനക്കാരുടെ ലോകത്തിനന്യമായ ഭാഷാവൈശിഷ്ട്യ ബോധത്തിനു നേരേ കത്തി ചൂണ്ടുന്നവയാണ് സമകാലിക കഥ എന്നു പറയാം.
സുഭാഷ്ചന്ദ്രന്റെയും പി.വി.ഷാജികുമാറിന്റെയും കഥകളിലെ ആഖ്യാനത്തിന് മേല്‍പ്പറഞ്ഞ നിരീക്ഷണം അത്ര യോജിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.അലസവും അബോധപരവുമായ ഒരു വിവരണമെന്ന മട്ടില്‍ പോകുന്ന നവകഥാ‍ഖ്യാനത്തിന്റെ പൊതുരീതി ഇവര്‍ നടപ്പിലാക്കുന്നില്ല. കഥാരചനയുടെ ക്ലാസ്സിക് സങ്കല്‍പ്പങ്ങള്‍ ഇവരുടെ ഭാഷയെ കൂടുതല്‍ ചെത്തിക്കൂര്‍പ്പിക്കുന്നു. ‘ബ്ലഡിമേരി’ എന്ന കഥയിലെ മേരി തന്റെ ഗര്‍ഭം പുറത്തറിയിക്കാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി വയറ് മുറുകെ വരിഞ്ഞുകെട്ടുന്നത് പോലുള്ള ഭാഷകല്പനയാണ് സുഭാഷ്ചന്ദ്രന്റെ എഴുത്തിനെ വ്യതിരിക്തമാക്കുന്നത്.ശ്രദ്ധാപൂര്‍വ്വം തുന്നിയെടുത്തൊരു രൂപമായി കഥയുടെ ക്രാഫ്റ്റ് മാറുന്നു. “കരയ്ക്കു പിടിച്ചിട്ട ഭയങ്കരനായ ഒരു കടല്‍ജീവിയെപ്പോലെ പിടച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന തെരുവിലേക്ക് നരേന്ദ്രന്‍ ഇറങ്ങി.അരക്ഷിതമായ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിന്റെ തള്ളയില്ലായ്മകളിലേക്ക്. ഭയം അതിന്റെ തീക്കനല്‍ പോലുള്ള നാവുകൊണ്ട് നരേന്ദ്രന്റെ നട്ടെല്ലില്‍ നക്കി.” (പറുദീസാനഷ്ടം- സുഭാഷ്ചന്ദ്രന്‍ ).കടല്‍ ജീവിയെപ്പോലെ പിടയ്ക്കുന്ന തെരുവും ഭയത്തിന്റെ തീക്കനല്‍ നാവും കഥയെ കാവ്യാത്മക ഭാഷയിലേക്ക് പരാവര്‍ത്തനം നടത്തുന്ന ക്ലാസ്സിക് ശില്പബോധത്തിന്റെ രൂപകകല്പനകളാണ്. പി.വി.ഷാജികുമാറിലുമുണ്ട് രൂപകഭാഷയുടെ സൂക്ഷ്മതകള്‍ . ‘ഇരുട്ടിന്റെ തുപ്പല്‍ തൊട്ട് പറന്നു വന്ന കരിങ്കല്‍ചീള്’,’തൊട്ടാല്‍ ചുരുളുന്ന ചേരട്ട പോലെ മഴ നിശ്ചലമായി’ (സ്വപ്നവേട്ട) തുടങ്ങിയപ്രയോഗങ്ങളില്‍ ഭാഷാപരമായ ജാഗ്രത തെറിച്ചുനില്‍ക്കുന്നതായി കാണാം. ഊരിപ്പിടിച്ച കത്തിയുടെ ഭീഷണിയ്ക്കും കവിതയുടെ പ്രലോഭനത്തിനും മദ്ധ്യത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്ന നവീനകഥ നിര്‍വചിക്കുവാനോ നിര്‍ണ്ണയിക്കുവാനോ കഴിയാത്ത അസ്ഥിരമായ ജീവിതത്തിന്റെ എഴുത്താണ്.
പ്രബലമായ രാഷ്ട്രീയവിശ്വാസങ്ങളുടെ പ്രചാ‍രണോപാധിയല്ല പുതുകഥ. എന്നാല്‍ അരാഷ്ട്രീയസ്വഭാവം അവ പുലര്‍ത്തുന്നുമില്ല. കക്ഷി രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ പ്രത്യയശ്ശാസ്ത്രസീമകള്‍ അതിലംഘിക്കുന്ന വൈയക്തികരാഷ്ട്രീയം ആധുനികാനന്തരകഥയുടെ കരുത്താണ്. ബൃഹദാഖ്യാനങ്ങളിലുള്ള അവിശ്വാസം (increduality towards metanarratives) എന്നാണ് ആധുനികോത്തരതയെ ല്യോതാര്‍ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത് . മനുഷ്യവൈവിദ്ധ്യങ്ങളെ അപ്രധാനീകരിച്ച് അതിനെ ഏകസ്വരമായ പരിമിതികളിലേക്ക് തളച്ചിടുന്നതില്‍ മാര്‍ക്സിസം, മാനവികത തുടങ്ങിയ ബൃഹദാഖ്യാനങ്ങള്‍ക്കും പങ്കുണ്ടായിരുന്നു. മാര്‍ക്സിന്റെ വര്‍ഗ്ഗവിഭജനം ഇല്ലാത്തവര്‍ക്കുള്ളിലെ വിവിധ പ്രശ്നങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിക്കാന്‍ അപര്യാപ്തമാണെന്ന് തിരിച്ചറിവ് ആധുനികോത്തരതയുടെ രാഷ്ടീയത്തെ നിര്‍ണ്ണയിക്കുന്നതില്‍ പ്രാധാന പങ്കു വഹിച്ചു. അങ്ങനെ പ്രസ്ഥാനപരമായ ഇടതുപക്ഷം ശിഥിലമാവുകയും കഥയിലെ വിമര്‍ശനസൂചിക പ്രധാനമായും അതിന്റെ അപചയത്തെ തൊട്ടു കാണിക്കുകയും ചെയ്തു. പി.സുരേന്ദ്രന്റെ ‘ചോര’, കെ.രേഖയുടെ ‘ആരുടെയോ ഒരു സഖാവ്(അന്തിക്കാട്ടുകാരി), സുസ്മേഷ് ചന്ത്രോത്തിന്റെ ‘ഉപജീവനകലോത്സവം’ തുടങ്ങിയ കഥകളില്‍ വളരെ പ്രകടമാം വിധം ഇടതുപക്ഷ കക്ഷി രാഷ്ട്രീയത്തോടുള്ള അവിശ്വാസം രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നതായി കാണാം. കക്ഷി രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ഇടുങ്ങിയ സാ‍മൂഹികബോധത്തെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന ‘ചോര’ മൂല്യവത്തായ രാഷ്ടീയസങ്കല്‍പ്പങ്ങള്‍ കഴുത്തറ്റ് പോകുന്നതിലുള്ള ആധിയാണ് പങ്ക് വയ്ക്കുന്നത്. വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തെ മാനിക്കാത്ത രാഷ്ടീയപ്രത്യയശ്ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പൊള്ളത്തരങ്ങളിലേക്ക് ഊറിയിറങ്ങുന്ന ചിരിയാണ് ‘ആരുടെയോ ഒരു സഖാവ്(അന്തിക്കാട്ടുകാരി). സാര്‍വ്വലൌകിക രാഷ്ട്രീയദര്‍ശനങ്ങള്‍ പുറന്തള്ളിയ സമൂഹജീവിതത്തിന്റെ വീണ്ടെടുപ്പായും രാഷ്ട്രീയം ആധുനികോത്തരകഥയില്‍ ആവിഷ്ക്കരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. പൌരത്വത്തിലും ദേശീയബോധത്തിലും പൊതിഞ്ഞുപിടിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്ന് വിശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാലും ഇന്ത്യയിലെ മുസ്ലീം ജനത അനുഭവിക്കുന്ന അരക്ഷിതാവസ്ഥയാണ് ‘സംഘപരിവാര്‍ ‘ , ‘ഹിന്ദുച്ഛായയുള്ള മുസ്ലീം പുരുഷന്‍ ‘ തുടങ്ങിയ തലക്കെട്ടുകളില്‍ പ്രകടമാകുന്ന രാഷ്ട്രീയത്തെ നിര്‍ണ്ണയിക്കുന്നത്. .സ്വത്വം, ലിംഗം,ജാതി,മതം,ദേശീയത തുടങ്ങിയ സര്‍വ്വ വിഭാഗീയതയിലും വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്ന സാംസ്ക്കാരിക രാഷ്ടീയമാണ് അത്. അങ്ങനെ സ്ഥൂലരാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളില്‍ വഴിപിഴയ്ക്കാത്ത സൂക്ഷ്മരാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ കണ്ടെടുക്കലാവുന്നു ഓരോ പുതുകഥയും.ആധുനികോത്തരകഥ ‘മനുഷ്യന്‍ എന്ന ഏകവചനത്തില്‍ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചത്ത‘ സകല വൈവിദ്ധ്യങ്ങളെയും തിരികെക്കൊണ്ടുവരുന്നു.പകരം ആധുനികതയുടെ സാഹിത്യബോധ്യങ്ങളെ മരണത്തിന് വിട്ടുകൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
